۵۰. عیسی باز می گردد

قریب به 2000 سال است که انسان های بیشتر و بیشتری در دنیا خبر خوش انجیل عیسی مسیح را می شنوند. و کلیسا درحال رشد بوده است. عیسی گفت که در آخرِ زمان برمی گردد. اگرچه عیسی هنوز نیامده است، ولی به وعدۀ خویش وفا خواهد کرد.

خدا از ما می خواهد در حالیکه منتظر بازگشت مسیح هستیم، به گونه ای زندگی کنیم که مقدس باشیم و او را اکرام نمائیم. او همچنین از ما می خواهد که دربارۀ پادشاهی او با دیگران صحبت کنیم. زمانیکه مسیح برروی زمین بود، چنین فرمود، "سرانجام وقتی خبر خوش ملکوت خدا توسّط شاگردان من به گوش همۀ مردم جهان رسید، انتها فرا خواهد رسید."

قوم های بسیاری هستند که هنوز در باره عیسی چیزی نشنیده اند. پیش از آنکه مسیح به آسمان صعود کند، او به مسیحیان فرمود تا خبر خوش انجیل را به همۀ کسانی که آنرا نشنیده اند اعلام نمایند. عیسی فرمود، "بروید و همه ملت ها را شاگردان من سازید!" و، "مزرعه ها برای درو آماده هستند."

عیسی مسیح این را نیز گفت، "خادم از آقای خود بالاتر نیست. درست همان گونه که اربابان این جهان از من نفرت داشتند، شما را هم به خاطر من شکنجه کرده و خواهند کشت. در این جهان عذاب خواهید کشید، ولی دلگرم باشید، زیرا من، شیطان را که حاکم این جهان است شکست داده ام. اگر تا به آخر به من وفادار بمانید، آنگاه خدا شما را نجات خواهد داد!"

عیسی برای شاگردان خود داستانی تعریف کرد تا به آن ها توضیح دهد در آخر این دنیا چه بر سر مردم خواهد آمد. او فرمود، " مردی در مزرعۀ خود بذر خوب کاشت. زمانیکه خوابیده بود، دشمن او آمد و لابلای بذر گندم، تخم علف هرز کاشت و به راه خود رفت.

زمانیکه بذرها جوانه زدند، کارگران از ارباب خود پرسیدند، "آقا، شما بذر خوب در این زمین کاشتید. چرا درمیان آن ها علف هرز روییده است؟" ارباب جواب داد، "این کار دشمن است."

کارگران در جواب ارباب خویش گفتند، "علفها را بچینیم؟" ارباب پاسخ داد، "نه. اگر این کار را انجام دهید، بعضی از گندم ها را با آن ها بیرون خواهید کشید. تا موقع درو صبر کنید و سپس علف ها را جمع کرده بسوزانید، امّا گندم ها را به انبار من بیاورید."

شاگردان متوجّه معنای این داستان نشدند و از مسیح خواستند تا این داستان را برای آنان شرح دهد. عیسی گفت، "مردی که بذر خوب را کاشت مسیح است. زمین این جهان است. بذر خوب فرزندان پادشاهی خدا هستند.

علف هرز افرادی هستند که متعلّق به آن شریرند. کسی که علف های هرز را کاشت ابلیس است. فصل درو زمان های آخر است، و دروگرها فرشتگان هستند.

در زمان های آخر دنیا، فرشتگان، انسان هایی را که متعلّق به ابلیس هستند، از تمام دنیا جمع کرده به دریاچه آتش می اندازند، جایی که آن ها با عذاب وحشتناکی گریه خواهند کرد و دندان های خود را به هم خواهند سایید. سپس عادلان و پارسایان، مانند خورشید در پادشاهی پدر خود، خدا، خواهند درخشید."

عیسی همچنین گفت که پیش از پایان جهان به زمین بازخواهد گشت. او بازخواهد گشت به همان صورت که زمین را ترک کرد، یعنی یک بدن فیزیکی خواهد داشت و در آسمان بر ابرها خواهد آمد. زمانیکه عیسی برگردد، مسیحیانی که مرده اند، از مردگان برخواهند خاست و با او در آسمان ملاقات خواهند کرد.

سپس مسیحیانی که هنوز زنده باشند به آسمان صعود خواهند کرد و به دیگر مسیحیانی خواهند پیوست که از مردگان برخاستند. همه آن ها با عیسی در آنجا خواهند بود. بعد از آن، عیسی تا ابد با قوم خود در صلح و اتحاد کامل زندگی خواهد کرد.

عیسی وعده فرمود که به هرکس که به او ایمان دارد، تاجی خواهد بخشید. آن ها همراه با خدا تا ابد در صلح کامل زندگی و حکومت خواهند کرد.

امّا خدا کسانی را که به عیسی ایمان نیاورند، داوری خواهد کرد. او آن ها را به جهنم خواهد انداخت، جایی که آن ها تا ابد در غم و اندوه خواهند گریست و دندان های خود را به هم خواهند فشرد. آتشی که هرگز خاموش نمی شود آن ها را خواهد سوزانید و کرم ها از خوردن آن ها باز نمی ایستند.

هنگامیکه عیسی بازگردد، شیطان و حکومتش را کاملاً نابود خواهد ساخت. او شیطان را به جهنّم خواهد افکند، جایی که او تا ابد خواهد سوخت، همراه با همۀ کسانی که پیروی او را به جای اطاعت از خدا انتخاب کردند.

به سبب نافرمانی آدم و حوّا و وارد کردن گناه به این جهان، خدا جهان را لعنت فرمود و تصمیم به نابودی آن گرفت. ولی یک روز خدا آسمان و زمین جدیدی خواهد آفرید که کامل خواهند بود.

عیسی و قوم او در زمین جدید زندگی خواهند کرد، و او تا به ابد بر هر چیزی که وجود دارد سلطنت خواهد کرد. او هر اشكی را پاک خواهد كرد و دیگر از مرگ و غم و گریه و درد و رنج خبری نخواهد بود. عیسی با صلح و عدالت پادشاهی خواهد کرد، و تا به ابد با قوم خود خواهد بود.

داستانی برگرفته از کتاب مقدّس: انجیل متّی، ١٤:٢٤ ؛ ١٨:٢٨ ؛ انجیل یوحنّا، ٢٠:١٥ ؛ ٣٣:١٦ ؛ کتاب مکاشفه، ١٠:٢ ؛ انجیل متّی، ٢٤:١٣-٣٠ ؛ ٣٦:١٣-٤٢ ؛ رسالۀ اوّل پولس به تسالونیکیان، ١٣:٤ ؛ ٥