३५. दयालु बुबाको कथा
एकदिन, येशूले थुप्रै कर उठाउनेहरू र अरू पापी मानिसहरूलाई शिक्षा दिइराख्नुभएको थियो । तिनीहरू उहाँको कुरा सुन्न भेला भएका थिए ।
त्यहाँ उपस्थित केही धार्मिक अगुवाहरूले येशूले पापीहरूलाई पनि मित्रसरह व्यवहार गरिरहनुभएको देखे, अनि तिनीहरूले एक-अर्कासँग उहाँको आलोचना गर्न थाले । त्यसैले येशूले तिनीहरूलाई यो कथा भन्नुभयो ।
“एकजना मानिस थिए, जसका दुई छोराहरू थिए । कान्छो छोराले आफ्नो बुबालाई भन्यो, ‘बुबा, मलाई अहिल्यै मेरो पैतृक सम्पतिको हिस्सा चाहियो !’ त्यसैले, त्यस बुबाले आफ्नो सम्पत्ति उसका दुई छोराहरूका बीचमा भाग लगाइदिए ।”
“चाँडैँ नै कान्छो छोराले आफूसँग भएको सबै थोक जम्मा पार्यो र त्यहाँबाट टाढा गयो अनि आफ्नो सबै रुपैयाँ-पैसा जीवनको मोजमस्तीमा खेर फाल्यो ।”
“केही समयपछि, कान्छो छोरा भएको त्यस देशमा अनिकाल आइपर्यो, र खानेकुरा किन्नको लागि ऊसँग पैसा थिएन । त्यसैले उसले आफूले भेट्टाउन सक्ने एउटैमात्र काम गर्न लाग्यो, सुंगुरलाई चारा खुवाउने । उसको अवस्था यस्तो दयनीय र भोको थियो कि उसले सुंगुरको खानेकुराहरू खान्थ्यो ।”
“अन्त्यमा, त्यस कान्छो छोराले आफैँलाई भन्यो, ‘म यो के गरिरहेछु ? मेरा बुबाका सबै नोकरहरूसँग खानको निम्ति प्रशस्त छन्, यद्यपि मचाहिँ यहाँ भोकले मर्नै आँटेको छु । म मेरा बुबाकहाँ फर्किजानेछु र उहाँको एक नोकर बन्न पाऊँ भनी अनुरोध गर्नेछु ।’”
“तसर्थ, त्यस कान्छो छोरा आफ्नो बुबाको घरतर्फ जान लाग्यो । जसै त्यस कान्छो छोरा आफ्नो बुबाको घरतर्फ आउँदै थियो, उसका बुबाले उसलाई टाढैबाट देखे र उसको निम्ति दया देखाए । उनी आफ्नो छोरा भएतिर दौड्दैँ गए अनि उनलाई अंकमाल र चुम्बन गरे ।”
“त्यस छोराले भन्यो, ‘बुबा, मैले परमेश्वरको र तपाईंको विरुद्धमा पाप गरेको छु । म तपाईंको छोरा हुन योग्यको छैन ।’”
“तर उनका बुबाले आफ्ना नोकरहरूमध्ये एकजनालाई भने, ‘झट्टै जाऊ र सबैभन्दा असल कपडा लिएर आऊ अनि मेरो छोरालाई पहिराइदेऊ ! उसको औँलामा औँठी लगाइदेऊ र उसका खुट्टामा जुत्ता लगाइदेऊ । अनि सबैभन्दा असल पशुलाई मार ताकि हामी भोज गर्न सकौँ र उत्सव मनाऔँ, किनभने मेरो छोरा मरेको थियो, तर अब ऊ जीवित भएको छ ! ऊ हराएको थियो, तर अब ऊ भेटिएको छ !’”
“त्यसैले मानिसहरूले उत्सव मनाउन शुरू गरे । केही समयपछि, जेठो छोरा खेतमा काम गरेर घर फर्किआयो । उसले नाच-गान भइरहेको सुन्यो अनि के भइरहेछ भनी अचम्म मान्यो ।”
“जब त्यस जेठो छोराले उसको भाइ फर्केर आएको कारणले उनीहरू उत्सव मनाइरहेछन् भन्ने थाह पायो, ऊ अति रिसायो र घरभित्र जान चाहेन । उसका बुबा बाहिर आए र उसलाई भित्र आएर सबैसँग उत्सव मनाउनको निम्ति आग्रह गर्यो, तर उसले त्यसो गर्न इन्कार गर्यो ।”
“जेठो छोराले आफ्नो बुबालाई भन्यो, ‘सबै वर्षहरु मैले विश्वासयोग्य भएर तपाईंको निम्ति काम गरेको छु ! म कहिल्यै तपाईंको अनाज्ञाकारी भएको छैन, तरपनि तपाईंले मेरा मित्रहरूसँग भोज मनाउनको निम्ति एउटा सानो पशु पनि दिनुभएको छैन । तर जब तपाईंको यस छोरा, जसले तपाईंको पैसा पापकर्म गर्नमा खर्च गर्यो, घर आयो, तपाईंले त्यसको निम्ति सबैभन्दा उत्तम पशु मार्नुभयो !’”
“बुबाले जवाफ दिए, ‘मेरो छोरा, तिमी त सधैँभरि मसँगै छौ, अनि मसँग भएका सबैथोक तिम्रै हो । तर हामीलाई उत्सव मनाउनु सही छ, किनकि तिम्रो भाइ मरेको थियो, तर अब जीवित भएको छ । ऊ हराएको थियो, तर अब भेट्टाइएको छ !’”
बाइबलको कथा: लूका १५:११-३२ बाट